Loyalty. Hindostaan. Reggae. Record Label owner. Familieman. Producer. Ziggi Recado. Wereldreiziger. Doorzetter. Ondernemend. Betrouwbaar. Pyaar ka Raaz.
Wie is Rekesh Dukaloo?
‘Ik heb thuis nog een foto waarbij ik één jaar was en thuis in een hoek op een doos zat te drummen met een helm en twee lepels. Mijn ouders dachten vanaf het begin: ‘Volgens mij gaat deze man echt muziek maken. Mijn ouders hebben mij altijd gesupport.’
De zanger, muzikant, producer en record labelowner vertelt: ‘Ik ben begonnen met Hindostaanse muziek, want dat is dichtbij. In het begin is dat ook een comfortzone. Ik begon met drummen en heb heel veel pannen en emmers kapot gemaakt thuis en toen ben ik keyboard gaan spelen. Ik had van mijn oom een keyboard gehad. Het zingen weet ik eigenlijk niet waar dat vandaan gekomen is. In de badkamer dacht ik, ik kan gewoon zingen. En toen vond ik die combinatie met die keyboard. Ik dacht; ik wil dit nummer zingen en het lukte me ook nog om die tonen te vinden.’
Zijn neefjes begonnen hem te pushen om te gaan zingen, maar hij zei: ‘Ik ga niet op het podium, vriend; mijn kamer is goed.’ Zijn oom zei aan Rekesh dat hij goed zong. Op 15-jarige leeftijd wist zijn familie hem over te halen om auditie te doen voor een luistershow van Avishkar en Avishkar nam hem meteen aan als zanger voor de show. Rekesh vertelt: ‘In september gingen we, voor het optreden, eerst nog met vakantie. We gingen 3 weken naar Thailand. Dus ik zit elke keer met m’n map en koptelefoon achter in die bus.’ Zijn vader vroeg hem op gegeven moment wat hij aan het doen was en of hij zou gaan zingen. Bij zijn eerste optreden ging dan ook 80 man van zijn familie mee naar de show, omdat niemand hem nog live had horen zingen. ‘Ik had nog niet eerder voor mijn familie gezongen, dus iedereen was in paniek. Ze vroegen aan mijn moeder of ze mij had horen zingen, maar ze zei dat ze me alleen in de badkamer had gehoord.’
‘September 1998 heb ik voor het eerst gezongen en van die show met Avishkar nam een neefje een flyer mee voor een songfestival. Ik heb me toen opgegeven. Dat was in november van dat jaar. Ik werd eerste. Bij dit tweede optreden waren er mensen waar ik zelf tegen opkeek vanuit de bandjeswereld. Voor mij was het heel raar dat ik daar als 15-jarige heb gewonnen.’ Daarna vroegen verscheidene bandjes hem om te zingen.
Rekesh wilde naar de muziekschool. Op zijn school vertelden ze hem dat er geen school voor muziek was, behalve dan het conservatorium. ‘Hoe is er geen school voor muziek?’, was dan ook de vraag van de toen 15-jarige Rekesh. Het schoolteam probeerde toen toch maar een muziekschool voor hem te vinden. Ze kwamen uit op het Conservatorium in Rotterdam. En daarvan zeiden ze en met name 1 docent: ‘Maar dat is een Hbo-opleiding; dat is echt te hoog gegrepen voor jou. Dat gaat ‘m niet worden. Dat Conservatorium moet je uit je hoofd halen.’
Inmiddels was het schooljaar al begonnen. Ondertussen bleef Rekesh zoeken naar een opleiding die bij hem paste. Hij werd door meer dan 11 scholen afgewezen, omdat ze niet hadden waar hij naar op zoek was. Er was een Surinaamse docente die zijn verhaal had gehoord. Ze besloot toch te bellen met het Conservatorium, ondanks het feit dat hij veel te jong was voor die opleiding. Ze kwam bij Rekesh met het nieuws dat ondanks zijn jonge leeftijd, ze het Conservatorium ervan had kunnen overtuigen om hem auditie te laten doen voor toelating tot het Conservatorium. Rekesh ging, deed de auditie en werd toegelaten.
Het Conservatorium zei aan hem: ‘Je bent wel de jongste leerling, maar je bent echt getalenteerd, dus we willen je hebben op de opleiding.’ ‘Toen ik die toelatingsbrief heb gehad, ben ik terug naar mijn oude school gegaan. Ik ben naar de docent gegaan die zei dat ik het Conservatorium uit mijn hoofd moest laten en heb hem de toelatingsbrief laten zien. Hij kon het niet geloven en werd alle kleuren van de regenboog.’
De klassieke zang van het Conservatorium en zijn muziekscene in het weekend lagen echter heel ver uit elkaar. Daarvan zegt Rekesh: ‘Doordeweeks waren het gewoon raags en klassieke zang en in het weekend, tijdens mijn optredens met de band, was het gewoon schreeuwen. Met de band Next Time, speelden we heel veel. Maar na 3 jaar heb je het ook wel gezien. Ik was 16 en verdiende echt veel. Ik ben toen toch gestopt.’
Na een jaar ging Rekesh door met de band 2Remember en hoewel dat meer was wat hij wilde qua muziek, omdat het repertoire divers was en de locaties ook veranderden naar bijvoorbeeld bedrijfsfeesten, kwam hij ook daar na verloop van tijd achter dat hij toch alleen maar covers bleef spelen en zingen. ‘Ik wilde echt eigen dingen gaan doen, dus ik dacht, ik ga hier ook stoppen’. Ik ben elke keer weer gestopt om verder te gaan zoeken naar nieuwe uitdagingen.
Rekesh was één van de eersten binnen zijn familie die muziek ging maken en zo heeft hij zijn neefjes ook aangestoken. Op een dag ging hij zijn neefje inschrijven op de muziekschool. Rekesh vertelt: ‘Je kent toch van die prikborden met advertenties. Ik zag één van de advertenties met ‘Reggaeband zoekt toetsenist’. Ik heb het blaadje eraf gehaald en dacht, ik ga gewoon reageren en proberen. En zo ben ik bij die reggaeband beland. Ik heb twee, drie maanden gespeeld en toen ben ik gestopt voor één jaar, want ze hadden niet veel optredens toen. Uiteindelijk belden ze me na één jaar weer op en zeiden ze; we hebben een artiest die we gaan begeleiden en misschien wil je weer met ons spelen, maar ik wist dus niet dat dat Ziggi Recado zou zijn. We zijn hem gaan begeleiden en zo ben ik bij Ziggi beland. Toen ik begon, was het echt het begin van Ziggi’s carrière. Ik ben vanaf dag 1 erbij geweest. En we zijn nu twaalf jaar verder.’
‘Toen ik begon te toetsen, ben ik opgehouden met zingen. Ik begon in de badkamer en was letterlijk weer terug in de badkamer’. Iedereen zei tegen me ‘als je in de reggae wereld belandt kom je er niet meer uit. Ik dacht, ik heb veel verschillende dingen gedaan. Maar na een half jaar begreep ik wat ze bedoelden. Reggae is een hele andere, toffe wereld. Die muziek trekt gewoon; het gaat niet meer uit je. En met Ziggi ging het ineens heel snel. Voordat we het wisten waren we op tour en dat was natuurlijk weer helemaal nieuw. Daar had ik nooit over gedroomd. Ik had nooit bedacht dat ik ooit zou gaan touren. Ik wou gewoon muziek maken. Het was voor mij ook een verrassing en dan is het natuurlijk alleen maar geweldig.’ Toch heeft Rekesh weer gezongen; dit keer was het een origineel nummer getiteld ‘Pyaar ka Raaz’.
Elke keer dat Rekesh het gevoel had dat hij zijn plafond had bereikt met wat hij deed, heeft hij op een waardige manier afscheid genomen en is doorgegaan met de volgende uitdaging. Zoals hij dat zelf verwoord: ‘Ik zoek altijd verder.’ Hij gelooft in groei en handelt daar dan ook naar. Hij is gegaan van ‘Hindostaanse-repertoire’ zanger naar een ‘allround-repertoire’ zanger, vervolgens naar een reggaetoetsenist en daarna naar een producer van tracks. Hoewel hij een geweldige tour-geschiedenis heeft en dit nog steeds doet, is het bij hem toch gaan kriebelen om weer de volgende stap te zetten. En hoewel hij altijd de drive heeft gehad om alles eruit te willen halen wat erin zit en steeds op zoek te gaan naar nieuwe uitdagingen, was een cruciale gebeurtenis in zijn leven toch een echte eye-opener voor hem.
Hierover vertelt Rekesh: ‘Mijn vader had een happy life, was terugverhuisd naar Suriname, had alles wat zijn hart begeerde. Toen mijn vader vorig jaar overleed, zag ik dat je zo happy kan zijn, maar het zo over kan zijn. En daarom heb ik 6 maanden niet gespeeld. Voor mij is dat heel raar. Maar op de een of andere manier had ik dit wel nodig. Die ruimte om te kunnen voorbereiden op wat komen ging. Want sinds begin dit jaar lijkt het alsof iemand de deur open heeft gedaan. In één keer gebeurde van alles; trackrelease, video, interesse van andere labels, etc.’
Inmiddels is hij actief als labelowner en creëert hij daarmee zijn eigen legacy, naast het zijn van muzikant, zanger en producer. Deze nieuwe uitdaging gaat hij dan ook vol aan. Hierover zegt de labelowner: ‘We zitten op een soort van intercity trein. Die trein is gewoon vertrokken en wanneer je met je fiets of tractor erachter wilt komen, is het goed, maar misschien zie ik je bij het volgende rondje. Die trein is gewoon weg. Vertrokken. We kunnen niet meer terug, niet meer naar achter. Ik heb in de loop der jaren alle connecties en netwerken verzameld en nu is het tijd om ermee te gaan werken en mijn eigen pilaren te bouwen.’
En toch zegt Rekesh wel: ‘Hoe goed iemand ook is qua talent, personality is belangrijk.’ Rekesh kent het belang van goede connecties en heeft daarom ook altijd goed afgesloten voor hij aan een nieuwe uitdaging begon. Ook was hij steeds commited aan wat hij deed. Dat maakt hem tot een loyale en betrouwbare persoon. Hij is bijvoorbeeld nog steeds de toetsenist van Ziggi Recado en is dat tot op heden – 12 jaar verder – ondanks dat hij met andere grote namen zoals Gyptian heeft gespeeld. Deze zelfde karaktereigenschappen komen ook terug in zijn vriendschappen, zijn relatie met zijn ouders en zijn relatie met zijn vriendin en dochter. Zoals hij dat zelf zo mooi zegt: ‘Ik ben gewoon fulltime papa en ik ben al 13 jaar samen met mijn vriendin.’ Hij zorgt voor balans in zijn leven, zodat degenen in zijn leven weten dat ze op hem kunnen rekenen.
Rekesh werkt nu aan zijn eigen label R.D.Musiq, maar zijn uiteindelijke droom is het hebben van een muziekschool, het blijven creëren van muziek op zijn label. Over zijn nieuwe uitdagingen zegt hij: ‘Het voelt anders, omdat het mijn eigen ding is.’
—–
Rekesh Dukaloo wordt een jaar lang gevolgd over zijn leven als muzikant, producer en record labelowner van R.D.Musiq en deze documentaire zal te zien zijn in alle Pathé bioscopen. Hij is producer van onder andere Ashwin Jaydee en hij is toetsenist voor Ziggi Recado en verscheidene reggaeartiesten.
Wil je meer over hem weten:
Like dan zijn Facebook page: Rekesh Dukaloo
En Follow hem op Instagram: rekesh.d_musician
TASIANA RAMDIN 