Pariksha Magazine Interview: Ashvin Ghisyawan

Award-winning Hindostaanse Bruidsfotograaf. Basgitaar en trombone. Eerlijk. Mensenmens. Levensgenieter. Kickboksen. Reggae. Positief. Exotische plantjes. Doelgericht. Hulpverlener. Can-do mentaliteit. Jodie, Loewie, Chico, Dino en Marley. Journalistieke fotografie. Romantische details. Bruidsfoto Award, Top Trouwfoto Award, Dutch Masters en ISPWP Awards. Toegankelijk.

‘Ik werd uitgenodigd voor een prijsuitreiking. Het ging om een top 10 van bruidsfotografen in Nederland. Ik had 3 awards gewonnen, sommige bruidsfotografen hadden meer gewonnen. Ik had wel veel genomineerde foto’s ertussen staan. Een stuk of 13. En ineens zag ik de lijst van de top 10 beste trouwfotografen van Nederland en mijn naam stond er gewoon tussen. Ik stond achterop met mensen te praten en die zeiden: ‘Volgens mij moet jij naar voren, want je naam staat daar’. Dat was zo een machtig gevoel. Dat was echt geweldig.’

De inmiddels met twee internationale Awards en vele Nederlandse Awards bekroonde en tot de top 10 van de beste bruidsfotografen in Nederland behorende Hindostaanse bruidsfotograaf, is laaiend enthousiast over zijn succes in de fotografie. ‘Ik had nooit kunnen denken dat mijn foto’s zo zouden aanslaan en zelfs prijzen zouden winnen.’

Ashvin Ghisyawan komt vanuit een andere vakgebied, namelijk de hulpverlening. Hij studeerde Maatschappelijk Werk en Dienstverlening aan de Hogeschool van Amsterdam en vertelt: ‘Ik kon voor € 2,50 naar de Artis, dus was ik daar wekelijks te vinden. Ik kocht zo een klein digitaal cameraatje. Het maakte vet mooie foto’s; alleen met de donkere gebieden kon je eigenlijk niks. Onze ouders, onze ooms en tantes die nog zo een ouderwetse camera hadden, de rolletjes-camera’s, die stapten net over op de kleine digitale camera’s. Zo ook mijn vader, maar hij kocht een grote digitale spiegelreflex camera. En het was echt de tijd dat het voor schut was om met zulke grote camera’s te lopen. Maar ik merkte wel dat als ik daar foto’s mee maakte, ze gewoon veel mooier waren. Het was een keer op een schoolfeest, dat een meisje uit mijn klas, Anne, een spiegelreflexcamera had meegenomen van haar vader. Ik dacht dat het vet voor schut was om met zoiets te lopen, maar zij kreeg echt veel respect, omdat ze dat gewoon deed. Ik dacht: ‘Als zij dat kan, kan ik dat ook.’ Toen begon ik met het fotograferen van klasgenoten als we samen naar de dierentuin gingen. Zo werd het echt een hobby en een passie.’

Ashvin zette een website op met dierenfoto’s en een vriend van Ashvin, die fan was van zijn foto’s vroeg hem vervolgens om zijn bruiloft te fotograferen. ‘Ik wil alles doen behalve bruiloften. Dat zei ik altijd. Ik heb niks met bruiloften of met bruiloftenfotografie. Dat stereotype beeld van verstoppertje achter bomen en dat complete achtergronden volledig weg gefotoshopt worden, is niet hoe ik fotografie zie.’ Ondanks het tegensputteren van Ashvin, kwam zijn vriend langs, drukte hem een enveloppe met geld in de hand en zei: ‘Ik verwacht je om 12.00 uur en je bent bezig tot 02.00 uur s’ nachts.’ Ashvin vertelt: ‘Ik was vet bang. Dus met dat geld heb ik twee fotografen ingehuurd. Ik kon dan kijken wat ze deden en dat dan proberen een beetje na te doen. Maar ik vond het helemaal niks dat de hele bruiloft draaide om de fotograaf. Ik wilde dat de dag om de bruiloft draaide en ik wilde dat wat ik vanuit mijn gezichtsveld zag, laten zien aan de mensen. Dat deed ik vervolgens en die eerste bruiloft sloeg meteen aan bij de massa. Ik had het eerste jaar na die serie wel 50 bruiloften.’ En zo is het begonnen.

Ashvin geeft altijd 100% in datgene wat hij onderneemt, of dit fotografie, hulpverlening of zijn kickboksschool is en de verbindende factor tussen al zijn passies is echte emoties, liefde voor mensen en liefde voor wat hij doet. ‘Mijn stijl van fotograferen is kenmerkend vanwege mijn rauwigheid in de foto’s. De echte momenten. Mijn foto’s moet je niet alleen zien, mijn foto’s moet je voelen. Als je mijn foto niet kan voelen, dan is voor mij de foto mislukt. Niet teveel te gemaakte momenten. Als er een moment gemaakt is, zie je wel echte emotie. Bijvoorbeeld als een bruidspaar kust bij een fotoshoot is dat hun keuze, niet omdat ik zeg, ‘geef elkaar een kusje’. Want dat zie je meteen, dat voel je meteen aan de foto.’

Ook als eigenaar van zijn kickboksschool, komen weer de elementen ‘echte emoties, liefde voor mensen en liefde voor wat hij doet’ terug. Op jonge leeftijd was Ashvin een wedstrijdvechter en gaf hij weerbaarheidstrainingen op de kickboksschool van zijn oom. Omdat hij toen nog niet zo een prater was, ontwikkelde hij een unieke stijl van lesgeven. In plaats van zich alleen maar te richten op het aanleren van de technieken, leerde hij zijn leerlingen reageren door zo realistisch mogelijk een aanval te ensceneren, waardoor ze ook echt ervoeren wat het was om zich te kunnen weren. Ook hier werkte hij door middel van het triggeren van echte emoties om mensen weerbaar te maken. ‘Ik bedacht dat als die mensen ook echt gaan ervaren, dan leer je dat nog sneller, want bij kickboksen moet je je handen ook echt hoog houden anders krijg je klappen. Dat sloeg wel aan en ik dacht, ik wil wel wat meer doen met werken met mensen en zo ben ik de hulpverlening ingerold.’

Vanuit school en maatschappelijk werk begeleidde Ashvin jongeren uit het voorgezet onderwijs. Jongeren met problemen. Jongeren die gepest worden, jongeren die echt problemen thuis hebben, crimineel gedrag vertonen, waar sprake is van huiselijk geweld. Hij gaf vooral weerbaarheidstrainingen en zijn werk omvat dan ook veel interessante en gevoelige kanten. Veel van zijn werk als hulpverlener en als weerbaarheidstrainer, heeft Ashvin kunnen gebruiken in zijn fotografie. ‘De creativiteit in het kunnen omgaan en praten met mensen, het doorheen prikken, het negeren van negatieve sferen, heb ik echt geleerd door de hulverlening’, aldus Ashvin. Ook zijn soort van zesde zintuig voor unieke fotomomenten, heeft hij mede ontwikkeld door de hulverlening.

Voor het werken met rauwe emoties is wel lef vereist. ‘Vroeger als mensen gingen huilen, deed ik een stapje naar achteren. Nu als mensen huilen, doe ik een stapje naar voren. Men weet, ik ben toch niet bedreigend, ik ben te vertrouwen, ze hebben me geboekt omdat ze mooie foto’s wilden en dan heb ik soms meer ruimte nodig.’ En vertrouwen is een voorwaarde tussen de bruidsfotograaf en het bruidspaar om die emoties te kunnen laten zien. Daarover zegt Ashvin: ‘Als fotograaf moet je je kwetsbaar kunnen opstellen, want fotografie is heel confronterend. Ik moet echt onderdeel kunnen uitmaken van het leven van mensen en om dat te kunnen doen moet ik zelf ook open kunnen staan, zodat we ook wederzijdse vertrouwen kunnen krijgen. Mensen durven maximaal zichzelf te zijn op zo een dag als ze je kunnen vertrouwen. Maar dat vertrouwen gaat niet zomaar, want ik ben en blijf een vreemde. Dus ik moet me ook openstellen. En er zijn momenten dat ik ook emotioneel werd. Naast een professional ben ik ook gewoon mens. Ik hoef me niet te schamen als ik mijn menselijke kant laat zien.’

Als bruidsfotograaf richt Ashvin zich op het totaalplaatje. Naast details en romantische foto’s richt hij zich ook op journalistieke fotografie. Hij definieert journalistiek fotograferen als het leven zoals het op dat moment gebeurt vastleggen, zonder dat hij dat kan beïnvloeden.’ Ashvin’s manier van fotograferen omschrijft hij als het maken van een documentaire, want een documentaire richt zich niet slecht op één onderdeel, maar vertelt het volledig verhaal.’

Ashvin heeft een bijzonder mooie levensfilosofie en beschouwt dit ook als de sleutel tot zijn succes: ‘Ik ga 100% voor wat ik wil, maar ik vergeet niet het leven eromheen. Mijn sport, de natuur, mijn familie, mijn vriendin, mijn vogels Jodie, Chico, Dino, Loewie en Marley, muziek, mijn exotische plantjes, daarmee ontspan ik me en maak ik tijd voor vrij. En wanneer je succesvol bent, loop dan nooit naast je schoenen. Als je naast je schoenen gaat lopen, ga je je eigen groei belemmeren.’

Over identiteit zegt Ashvin: ‘Wie ben ik, wat wil ik en waarom wil ik dat, is een hele confronterende vraag. Is het iets dat vanuit mijn hart komt, is het iets dat vanuit de maatschappij komt of komt het vanuit mijn socialisatie, mijn refentiekader? Ik heb het idee van culturele identiteit gewoon losgelaten en gezegd, ik ben Ashvin en ik heb mijn eigen cultuur, ik ben in Nederland geboren en opgegroeid, met ouders die uit Suriname komen en grootouders die uit India komen en dat alles bij elkaar maakt dat ik ben zoals ik ben. Je kan met een positieve instelling ver komen. Ik kan mij makkelijk aanpassen en bewegen binnen verschillende culturen. Besluit voor jezelf: ‘Ik kan me wel aanpassen, zodat ik betere voorwaarden voor mijzelf kan creëren waarbinnen ik kan slagen.’ Wat mij echt een grote kick geeft, wat echt een goddelijk gevoel geeft, is als ik al die winnaars zie, al die bruidsparen, al die Nederlandse koppels en dan één buitenlands bruidspaar. Dat mijn bruiloften, die totaal afwijken van de massa – die 1% is zo afwijkend van wat mensen gewend zijn – dat ik daar gewoon onze scene wat meer kleur mee kan geven in de media. Ik wil dat mijn bruiloften en de schoonheid van die culturele diversiteit ook bekend worden. Onze bruiloften zijn een verborgen wereld voor de massa en die verborgen wereld wil ik zichtbaar maken door middel van mijn fotografie.’

---

Meer informatie over Ashvin Ghisyawan’s awardwinning foto’s en zijn werk is te vinden op www.totaalfotografie.nl.

Volg en like Ashvin Ghisyawan op:
Facebook: www.facebook.com/TOTAALFOTOGRAFIE
Instagram: www.instagram.com/totaalfotografie